ديروز در پارك نظامي گنجوي، قراري برگزار بود از طرف وبلاگنويسان براي كمك به زلزله‌زدگان بم. دوستان زيادي اومده بودن و اقدامات زيادي براي جذب كمكهاي نقدي، جنسي صورت گرفت. از دوستاني كه مايل بودن تا به بم اعزام بشن هم ثبت نام به عمل اومد.
دوستان خارج از كشور، خواهشمندم كه شماره حسابهايي رو كه اينجا نوشتم يادتون نره. اونهايي هم كه تو ايران هستن، از تلاش دست برندارن. اوضاع نسبت به روزهاي قبل بهتر كه نشده بلكه بدتره. خواهش مي كنم به فكر غذا و مواد خوراكي باشيد. غذا مثل پوشاك يكبار مصرف نيست. هر روز مورد نيازه. در ضمن در خبرهاست كه بوي تعفن داره شهر بم رو برمي‌داره. ماسك بهداشتي رو از ياد نبرين.
دوستانمون توي سايت سرخط، كار بسيار ارزنده‌اي كردن و ترتيبي دادن تا وضعيت مجروحان حادثه بم از طريق اينترنت قابل پيگيري باشه. اين صفحه رو به همه معرفي كنين. در صورتيكه دسترسي به اسامي جديد داريد و يا هر گونه دسترسي به بانك اطلاعاتي اسامي مجروحين بستري در بيمارستانهاي ديگر كشور دارين، با ايميل حميد هاشمي تماس بگيريد و ليست رو بهش بدين.
ظهر يکشنبه بود. کنار يه آينه قديمي که جيوه‌هاش ريخته بود، داشتم به پوست صورتم نگاه ميکردم که چين و چروکاش با هم دعوا داشتن. دست بردم به طرفشون تا از هم بازشون کنم. اما عوضش دندونام ريخت رو زمين. نه اينکه يهو با هم. يه دونه يه دونه. اولش لق شد يکيش که از همه آخرتره. بعدش کناريش. بعدش تمامشون که پايينن. بعدشم فکم اومد تو دستم. دهنم شده بود يه تيکه پوست زائد آويزون بدقواره. يه بار تو فکرم کشيدمش رو سرم تا راحت‌تر تصورش کنم. احمقانه بود! اينو تا حالا هزار بار ديده بودم. اما جاي ناجورش اين بود که هر بار بيشتر مي‌ترسيدم از دفعه قبل. اين بود که تيغ صورت‌تراشي رو برداشتم و همشون رو جدا کردم. همه چين و چروکا رو از هم بازشون کردم. ببين با توام. گريه نکن... باور کن راحت شدم!
ميگن خدا گلهای خوب رو زودتر ميچينه. نمی‌دونم بايد ناراحت باشم که راحت شد... يا نه؟ بی‌تفاوت که اصلا!
