۱۳۸۱ فروردین ۱۸, یکشنبه

بسترم

صدف خالي

يک تنهاييست

و تو چون

مرواريد

گردن آويز

کسان دگري
ارسال شده توسط در

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)