روزنامه جام جم - پنجشنبه ۱۲ ارديبهشت ۸۱



وبلاگ، يک دفترچه خاطرات اينترنتي



در پايان يک روز پر حادثه، يا يک هفته پر خاطره چه سرگرمي اي لذت بخش تر از رفتن به سراغ يک دفترچه خاطرات کهنه سراغ داريد؟

خاطره نويسي شايد تلاشي باشد براي نگهداشتن تصويري از زندگي يا ثبت يک حس و يک لحظه يا نگهداري يک تجربه، اما بيشتر خاطرات، در کنج خلوتي از خانه يا گوشه اي پر غبار از يک گنجه قديمي و اغلب بلااستفاده ميمانند.

ولي ظهور اينترنت و گسترش ارتباطات، بر عالم شخصي و محدوده فردي خاطره نويسي نيز بي تاثير نبوده است. ظهور پديده اي به نام وبلاگ Weblog که ميتوان آنرا دفترچه خاطرات اينترنتي ناميد، يادداشت نويسي روزانه را به نوعي رسانه تبديل کرده است که در آن خاطره نويس، چيزهاي تازه اي را که تجربه کرده است با اشتياق براي ديگران تعريف ميکند، از يک سايت زيبا که تازه پيدا کرده است تا خبر و مطلب جالبي که خوانده يا افکار جديدي که به دهنش رسيده است.

وبلاگ در واقع سايت کوچک شخصي شماست که ميتوانيد روزانه در آن هر پيامي را به مخاطبان خاص خود ارائه دهيد. اين پيامها که بر حسب زمان مرتب شده اند ميتوانند از اسامي سايتهايي که آنها را جذاب ياقته ايد تا احساستان از يک واقعه خاص يا نظرتان درباره مطلبي مشخص تغيير کند.

در ۱۹۹۸ تنها چند سايت محدود، از نوعي که اکنون آنها را با نام وبلاگ ميشناسيم وجود داشتند. در اين سال فردي به نام جيمز گرت که خود چنين سايتي داشت شروع کرد به جمع آوري اسامي سايتهايي که فکر ميکرد شبيه سايت خودش هستند. در نوامبر همان سال همين ليست در سايت Cam World ارائه شد. هرکس ميتوانست با ارسال نشاني، سايت خود را وارد اين ليست نمايد. در آغاز سال ۹۹ اين ليست تنها بيست و سه عضو داشت. اگر تعداد هزاران هزار وبلاگ موجود را در نظر بگيريد ميتوان گفت وبلاگها به صورت ناگهاني رشد کردند. در همين سال بود که نام Wee - blog را براي چنين سايتهايي برگزيدند که بعدها به اختصار Weblog يا مختصرتر blog خوانده شد. ابزار ايجاد چنين سايتهايي را blogger ناميدند.

وبلاگهاي ابتدايي ترکيبي از آدرس سايتهاي مفيد، توضيحات و ايده هاي مربوط به آنها و افکار و ايده هاي روزمره بودند. امروزه نيز اغلب وبلاگها از همين شيوه استفاده ميکنند. آنها اغلب گوشه هاي ناشناخته وب و زندگي روزمره را به خوانندگان خود معرفي ميکنند.

به صورت خلاصه يک وبلاگ ميتواند به اين صورت تعريف شود: گزارش روزمره افراد از زندگي، جهان خارج، احساسات و افکار روزمره. بنابراين تفاوت يک وبلاگ با دفترچه خاطرات در اين است که وبلاگ اندکي کمتر از دفترچه خاطرات شخصي است. در آن کمي در نظر گرفتن مخاطب و تلاش براي آگاه کردن يا سود رسانيدن به او هم وجود دارد.

شايد اين سوال برايتان پيش آيد که با وجود اين همه سايتي که در اينترنت به اطلاع رساني تخصصي و عام در همه زمينه ها ميپردازند، ديگر چه نيازي است به سر زدن به سايتهاي شخصي افراد و اصولا چه کساني ممکن است به خواندن وبلاگ علاقه مند باشند.

وبلاگ يک روزنامه شخصي است. بنابراين فرض کنيد شما دوستي را ميشناسيد که به دانش او در زمينه اينترنت اعتقاد داريد. پس حتما وبلاگ او را خواهيد خواند و آدرسهايي را که معرفي کرده خواهيد ديد. يا دوست ديگري که خوب قلم ميزند و نکته هايش در زمينه اجتماع يا سياست شنيدني است، وبلاگ او را هم خواهيد خواند و از آن لذت خواهيد برد. بنابراين مخاطبين ابتدايي هر وبلاگ و بازديد کنندگان آن عبارتند از جامعه کوچکي که حول فرد نويسنده وجود دارد و او را ميشناسد. البته اين جامعه به تدريج گسترش خواهد يافت و کسان ديگري به جمع خوانندگان وبلاگ خواهند پيوست، اگر مطلب آنرا جذاب بيابند يا مفيد.

البته هرگز نبايد فراموش کرد که وبلاگ يک رسانه اينترنتي است با تمامي مشخصات رسانه هاي اينترنتي. بنابراين در وبلاگ بايد بسيار مختصر حرف زد. ساده گفت و جذاب نوشت. جاي نوشته هاي طولاني و پيچيده يا خسته کننده در وبلاگ نيست. هيچکس حاضر نيست زماني را که در اينترنت است ( که در کشور ما هنوز چندان هم ارزان نيست) از دست بدهد.

حال ميتوان تصور کرد دنيايي را که در آن افراد فارغ از دغدغه هاي عادي و رايج، در شخصي ترين دانسته هايشان با ديگران و شما سهيم ميشوند و شما نيز به نوبه خود چنين ميکنيد. در اين دنيا، که اکنون از تحقق آن چندان دور نيستيم، شعاع زندگي ما بيشتر از فاصله خانه تا محل کارمان خواهد بود.

مهم نيست که تا چه حد عادت به نوشتن داريد. اگر خرفي براي گفتن داريد يا تجربه اي براي درميان نهادن، داشتن يک وبلاگ سريعترين و ساده ترين راه بيان آن است. در غير اين صورت سهيم سدن در دنياي ديگران تجربه اي است که به امتحانش مي ارزد. باز کردن هر صفحه وبلاگ و خواندن محتويات آن، آشنا شدن با يک دنياي شخصي جديد است، با امکاناتي جذاب و منظره هايي بديع.

در شماره آينده از چگونگي ايجاد يک وبلاگ با شما سخن خواهيم گفت.



عليرضا قمي