معين آمد. به نظر من هم اگه نمی‌اومد اشتباه بزرگی مرتکب می‌شد. لازم بود که بياد. من نمی‌تونم مثل يه عده بگم که بايد انتخابات رو تحريم کرد. به نظر من اصل اين نوع فکر کردن مشکل داره. بايد قبول کنيم که منتظر حمله يه کشور ديگه موندن براي رسيدن به خواسته‌هامون انتظار عبثيه. ايران نه مثل افغانستانه و نه مثل عراق که يه کشور خارجي بتونه بتصرفش کنه و حکومتش رو تغيير بده. من هم معتقدم که اصلاحات يک روند تدريجيه. همه ما خواسته‌های زيادی داريم و متاسفانه حوصله صبر کردن برای رسيدن به اونها رو هم نداريم. در صورتی که بايد بپذيريم تحولات بزرگ در يک جامعه ديگه اسمش اصلاحات نيست بلکه انقلابه و همون طوری که تجربه‌شو داريم، هر انقلابي آدم رو ده‌ها سال به عقب می‌بره. پس بهتره اجازه بديم اصلاحات توی جامعه ما گام به گام بره جلو و در تسريعش کمک کنيم. من به معين رای می‌دم. فکر می‌کنم بين گزينه‌های موجود هر کس ديگه‌ای اگه به جاش بياد با توجه به وضعيت اخير ايران درباره توافق در زمينه انرژی اتمی و قانون تجارت جهانی، جايگاه مستحکمی پيدا می‌کنه و شايد اتفاقی که براي عربستان افتاده برای ايران هم بيفته. ما هم مثل عربستان بشيم يه کشور که رابطه خوبی با آمريکا داره و حقوق بشر هم توش رعايت نمی‌شه. پس اگر قراره که کسی با آمريکا رابطه برقرار کنه، بهتره معين باشه که حداقل به مساله حقوق بشر اهميت می‌ده.